Nalatenschap van een meester-ondernemer: Eckart Wintzen
In maart 2008 overleed de meester-ondernemer Eckart Wintzen geheel onverwacht aan een hartaanval. Hij was de oprichter van de “succesformule” BSO (1976), het Bureau voor Systeemontwikkeling – een softwarehouse. Een bedrijf dat gebaseerd was op de toen vrijwel unieke management-formule van celdeling: zelfstandige bedrijven bleven zich splitsen zodra een kritieke grootte was bereikt.
Zijn nalatenschap is imposant. Met name zijn visie op duurzaam ondernemen die zo groot was dat deze de planeet omspande. Letterlijk. Binnen BSO was hij al de eerste ter wereld, in 1990, met een geïntegreerd ecologisch jaarverslag. Dat is echt ver voor de troepen uitlopen!
Wat wilde hij en waarom is Eckart een meester-ondernemer?
Verandering: overschat, maar helaas vaker onderschat
Een mooie stelregel is: “We overschatten wat we kunnen bereiken in een jaar, maar onderschatten wat we kunnen bereiken in zeven jaar”. Ons ingebouwde optimisme, gekoppeld aan ongeduld, fluistert ons in om de doelstellingen voor snelle groei en verandering in ons bedrijf ambitieus te stellen. Met als gevaar dat teleurstelling na een jaar op de loer ligt. Het project moet worden afgeblazen omdat het niet het ‘verwachte’ resultaat te zien geeft. Kans gemist.
Wat is echt belangrijk?
Ik ben gegrepen door de eenvoud van de boodschap in het filmpje van Back in the box. Kijk dat eens voordat je verder leest… Klik de link. Vijf minuten… je zult er geen spijt van hebben.
Ik vraag mijzelf: What matters? What is meaningful? Wat doet er toe? Wat is er nou echt belangrijk?
Sustainability is business continuity
How many ‘globes’, as measured in your ‘ecological footprint’, does your way of consumption and housekeeping require? A quick check will probably shock you: it is very hard and challenging to get your number below 1. And only then our lifestyle can be labelled ‘sustainable’ or feasible for a long-term period. Is this actually a role and responsibility of consumers, by making other choices. Or for producers? Or for the government by setting better boundaries to our economy? Asking the question is answering it: obviously for all three.
Het minidorp – Nuestra casa es mi casa
Als je een beetje nadenkt over de manier waarop je duurzaam kunt leven, en je je eigen (gezins)leven onder de loep neemt, kan het je niet ontgaan dat het nogal vreemd is dat we in Nederland allemaal, huisje aan huisje, tuintje aan tuintje dezelfde producten kopen en die veilig achter slot en grendel opslaan en ‘consumeren’. Of tentoonstellen zodat duidelijk wordt hoe goed het ons gaat…
Onze schuurtjes staan vol met mooi gereedschap dat letterlijk minder dan 1% van de tijd wordt gebruikt. Onze zolder staat vol met overbodige spullen, onze auto wordt hooguit 10% van de tijd gebruikt en onze kamers ook een fractie van de tijd. Kan dat anders? Kunnen we meer gaan delen? Als dat zo zou zijn zouden we grote sprongen in besparing en duurzaamheid kunnen maken: win-wins. Goedkoper én duurzamer.
Achievers zijn succes-ziek: een zelfhaat-checklist
Twee jaar geleden sprak collega-adviseur Joost Preyde mij aan op het feit dat bedrijfsadviseurs (in het bijzonder management consultants) vaak de ‘over achievers’ zijn: altijd meer willen bereiken, hard werken, de slimste van de klas willen zijn en hopen dat ze op die manier gezien worden. Hoe voegde er voor mij een wijze raad aan toe: “Haasten, door te onthaasten!” Het staat dik voorin mijn opschrijfboek.
Maar dat is niet altijd voldoende. Ik werd vorige week weer geraakt toen collega adviseur Paul Donders terloops aangaf: “Wie zichzelf haast, haat zichzelf.” Hij gaf ook de bron: Anselm Grün. Het staat in Innerlijke Rust. Ik vond het onverwacht… waarom?
Kieswijzer
“Do you want to supersize that?” was de vraag waarmee McDonalds berucht is geworden in de hilarische en tegelijk verontrustende documentaire ‘Supersize ME’. Elke keer als de medewerker vroeg of er het spreekwoordelijke ‘onsje meer’ mocht zijn, antwoordde de verslaggever ‘Ja’. Het gevolg: binnen een maand kon de dokter hem vertellen dat hij zou sterven als hij hiermee door zou gaan.
Kortom: laat je keuzes niet afhangen van het geforceerde en beperkte aanbod. Dan laat je je leven door een ander leven en bepalen. Met desastreuze gevolgen; zeker als je jezelf overlevert aan de voedselindustrie!
Maar kiezen, hoe doe je dat?
De vertikale stad
Als het gaat om bouwen lijkt de innovatie sinds het begin van de financiële crisis te vertragen. Met minstens 14 procent leegstand (landelijk gemiddelde) van kantoren ligt de bouwwereld in Nederland bijna ‘op z’n gat’.
Daarmee staat de innovatie gelukkig niet stil. In China zijn de problemen van andere aard. Daar heeft een snelgroeiend maar nog vrijwel onbekend bedrijf BSB een oud concept vermengd met nieuwe inzichten om bouwen tegelijkertijd zeer significant sneller, energiezuiniger en goedkoper te maken! En dan gaat het over een revolutionaire 50%, tot wel 90%. Het geheim?
Duurzaamheid is bedrijfscontinuïteit
Hoeveel ‘aardbollen’ – gemeten als uw ‘ecological footprint’ – vereist uw manier van consumeren en huishouden? Een testje dat je doet schrikken: het is heel uitdagend om onder één aardbol-equivalent uit te komen. En alleen dan is onze levensstijl natuurlijk echt ‘duurzaam’ of houdbaar voor de lange termijn. Is dat een rol en verantwoordelijkheid van consumenten – door andere keuzes te maken – of een rol van de producenten? Of voor de overheid om de voorwaarden te stellen? De vraag stellen is haar beantwoorden: alledrie.
Doordat er in de maatschappij verschillend wordt gedacht over de rol van de mens in ‘climate change’ en wat de effecten op de zeespiegel daarvan (zullen) zijn, zou je bijna vergeten dat Duurzaamheid en Sustainability bedrijfsmatig gezonde inzichten zijn. Welke ondernemer denkt er niet na over de continuïteit van zijn onderneming? Je denkt na over je leveranciers en je grondstoffen: zijn ze er nog over een paar jaar, en tegen welke prijs? Je denkt na over je productiefaciliteiten: blijven ze betaalbaar? En je denkt na over je afnemers: blijft mijn product of dienst aantrekkelijk en betaalbaar? Geen ‘vuiltje aan de lucht’?
Roet in het eten
Sinds enkele jaren probeer ik mijn inkopen en handelen duurzamer te maken. Om los te zijn van de discussie over welke definitie van duurzaam moet worden gekozen, is voor mij de hoeveelheid CO2 (koolstofdioxide) een simpele, maar goede en werkbare maat voor ‘vervuiling’ en dus het tegenovergestelde van duurzaam. Duurzaam is minder CO2.
Ik onderzocht waar voor een Nederlander het grootste effect te behalen is. Tot mijn grote verrassing ontdekte ik dat mijn auto niet de grootste vervuiler was. Volgens wetenschappers van het Instituut voor Milieuvraagstukken van de Vrije Universiteit Amsterdam is het eten van vlees een veel grotere bron van CO2. Hoeveel keer groter? Raad eens zonder verder te lezen?
Dit archief bevat momenteel (nog) geen inhoud.